Potrawy z kasz i mąki (1931)

Elżbieta Kiewnarska, Potrawy z kasz i mąki, 1931

Elżbieta Kiewnarska urodziła się w 1871 roku w Wilnie, zginęła w 1944 roku w Powstaniu Warszawskim. Publikowała artykuły dotyczące prowadzenia domu i gotowania w przedwojennej prasie pod pseudonimem „Pani Elżbieta”. Towarzystwo Wydawnicze Bluszcz opublikowało kilkanaście książek tematycznych zawierających jej proste przepisy. Jest również autorką „Kuchni powojennej i „100 potraw oszczędnościowych doby dzisiejszej” – książek, które pomagały gospodyniom domowym odnaleźć się w kuchni w trudnych powojennych czasach.

Książka powstała w odpowiedzi na złe nawyki żywieniowe Polaków, zwłaszcza bogatszych mieszczan, zjadających zbyt duże ilości mięsa, co prowadzi do wielu chorób. Winą za to Kiewnarska obarcza nie tylko przyzwyczajenie, ale i „surowy, zimny i wilgotny klimat”, w którym przyszło nam żyć (w przeciwieństwie do ciepłego klimatu południowej Europy, której mieszkańcom wystarczą lekkie, małe posiłki składające się z owoców i warzyw).

Kiewnarska ubolewa nad małą popularnością pożywnych i tanich potraw mącznych:

„Jeśli gdzie jakaś rodzina, w chwili braku gotówki, zje parę razy racuchy, lub kaszę na obiad, wszyscy jej członkowie żywią o to lekką urazę do matki lub żony-gospodyni i uważają takie pożywienie za objaw nędzy wyjątkowej.”

i wychwala polskie kasze – gryczaną, jaglaną, owsianą i jęczmienną – oraz ryż, który, choć pochodzi z zagranicy, nie powinien być bojkotowany, ponieważ olbrzymia łuszczarnia ryżu w Gdyni daje pracę i chleb naszym polskim robotnikom. Również sago i tapioka są niezastąpione w diecie dzieci (ale należy kupować jedynie wytworzone w Polsce z importowanego manioku).

Kiewnarska w swoich przepisach zaleca przygotować samemu makaron, ponieważ tylko trudno dostępny i drogi makaron włoski jest smaczny, a wyroby krajowe po ugotowaniu się lepią i mają zapach kleju.