grzyby

Zupa grzybowa z uszkami jaglano-grzybowymi

Czysty rosół grzybowy z uszkami (1941)

Autorzy dawnych książek kucharskich często zalecają, by uszka do zupy – głównie barszczu czerwonego lub grzybowej – piec zamiast gotować. Są wtedy nieco chrupiące, a przypieczone ciasto nie rozmacza się w zupie. Uszka z kaszą jaglaną i grzybami to wspaniały dodatek do zup, ale taki farsz również świetnie się sprawdzi w drożdżowych pasztecikach. 

SKŁADNIKI:

120 g suszonych grzybów

włoszczyzna (marchew, pietruszka, por, seler, cebula)

200 g mąki pszennej

60 g masła

2 łyżki suchej  kaszy jaglanej

1 łyżeczka proszku do pieczenia

1 jajko

1 cebula

sól, pieprz

Grzyby wypłucz, włoszczyznę obierz. Zalej grzyby i warzywa trzema litrami wody. Dopraw solą i pieprzem, gotuj 30 minut.

Grzyby wyjmij z zupy, 2/3 odłóż do innych potraw, 1/3 drobno pokrój lub posiekaj w malakserze.

Cebulę pokrój w drobną kostkę, zeszklij na łyżce  masła, dodaj grzyby, podsmaż.

Kaszę jaglaną przepłucz, zalej wodą, osól, gotuj zgodnie z instrukcją do miękkości. Odcedź, wrzuć na patelnię do grzybów. Oprósz farsz łyżką mąki, wymieszaj, podsmaż kilka minut.

Resztę masła rozpuść na drugiej patelni.

Do mąki dodaj proszek do pieczenia, szczyptę soli i jajko, wymieszaj. Dodawaj wodę, cały czas mieszając ciasto. Gdy zacznie się lepić, wyrób je za pomocą dłoni. Wyrobione ciasto rozwałkuj za oprószonej mąką stolnicy i za pomocą pędzelka posmaruj roztopionym masłem. Złóż ciasto – prawy bok do środka, na niego lewy, potem górny brzeg do środka, na niego lewy – powstanie prostokąt/kwadrat. Rozwałkuj ponownie ciasto i posmaruj masłem. Czynność powtórz kilka razy.

Po ostatnim wałkowaniu pokrój ciasto na siedmiocentymetrowe kwadraty. Na środek połóż łyżeczką farsz. Sklej brzegi ciasta, by powstał trójkąt, a następnie dwa kolejne rogi trójkąta na kształt uszka.

Gotowe uszka połóż na blasze wyłożonej papierem do pieczenia. Wstaw do nagrzanego do 180 stopni piekarnika i piecz 35-40 minut.

Gotową zupę nalewaj na talerze i podawaj ze świeżo upieczonymi uszkami.

 

stary przepis oryginalny:

„109 potraw”, Elżbieta Kiewnarska, Warszawa 1941

Spróbuj również:

 

Prawdziwki zapiekane w bułce

Grzyby w koszyku (1927)

Grzyby duszone w śmietanie były niegdyś bardzo popularne. Można podawać je z makaronem, chlebem, kaszą czy kluskami. Autorka przepisu zapieka je w „koszyku” czyli bułce. Wydrążona bułka napełniona farszem sto lat temu stanowiła elegancką przekąskę – nadzienie mogły stanowić grzyby, mięso, raki, majonezy czy warzywa. Kajzerka z duszonymi grzybami świetnie smakuje zarówno na ciepło, jak i na zimno.

SKŁADNIKI (na 1 porcję):

1 bułka kajzerka

300 g świeżych prawdziwków

100 ml śmietany 30%

3 łyżki masła

1 cebula

3 łyżki tartego parmezanu

1 łyżka mąki pszennej

sól, pieprz

Z bułki odetnij wierzch, wydrąż miękki środek, posmaruj wnętrze bułki i odcięty wierzch masłem i oprósz parmezanem.  Włóż do gorącego piekarnika i zapiekaj kilka minut.

Prawdziwki oczyść, umyj, pokrój w paski.

Cebulę pokrój w kostkę, zeszklij na maśle, oprósz mąką. Dodaj prawdziwki, podsmażaj kilka minut, aż będą miękkie. Dopraw solą i pieprzem, zalej śmietaną. Duś, dopóki sos nie zgęstnieje.

Grzybowym farszem napełnij bułkę, posyp ja resztą parmezanu i przykryj odciętą częścią. Zapiekaj 10 minut w 180 stopniach. Podawaj na ciepło lub na zimno.

 

stary przepis oryginalny:

GRZYBY W KOSZYKU.

Wziąć dużą, półkilową, okrągłą bułkę pszenną, wczorajszą, lub nawet z przed paru dni, gdyż powinna być zupełnie czerstwa. Ostrą tarką zetrzeć z niej całą skórkę, ostrym nożem ściąć wierzch na palec. Łyżką do kartofli wydrążyć cały środek, pozostawiając ścianki na palec grube. Posmarować tę formę zewnątrz i wewnątrz cienko masłem, toż samo zrobić ze ściętym wierzchem. Posypać grubo tartym ostrym serem i wstawić w niezbyt gorący piec, aby masło wsiąkło, ser się rozpuścił, forma lekko przeschła i zrumieniła się. Oddzielnie udusić trzy ćwierci kilo grzybów prawdziwych, lub pieczarek, jak zwykle z masłem i cebulką, zaprawić łyżką mąki i kwaterką śmietany, uważając, żeby były dobrze gęste. Napełnić niemi formę, nakryć ścisłą pokrywką i wstawić jeszcze na minut dziesięć do pieca. Podawać gorące, nie trzymając długo z grzybami, gdyż ciasto zbyt rozmiękłe, nie będzie chrupiące.

„100 postnych i jarskich dań”, Elżbieta Kiewnarska, 1927

 

Spróbuj również:

 

Ryż zapiekany z rydzami

Rydze z ryżem (1927)

Ta potrawa jest prosta i pyszna zarazem – w sezonie na rydze mogłabym jeść ją codziennie. Słodkawe jędrne grzyby nie potrzebują wielu dodatków, by powstało wspaniałe danie. Tarty parmezan jest świetnym, ostrym dodatkiem – nie należy go zamieniać na zwykły ser żółty. W przepisie na 200 g ryżu użyto aż kilogram rydzów – moim zdaniem to zdecydowanie za dużo, ale jeśli wolicie rydze z ryżem zamiast ryżu z rydzami, zachęcam do wypróbowania oryginalnych proporcji.

SKŁADNIKI:

100 g suchego ryżu

400 g świeżych rydzów

1 cebula

3 łyżki masła

4 łyżki tartego parmezanu

sól, pieprz

Odmierz w szklance 100 g ryżu. Wsyp na patelnię. Następnie odmierz dwa razy więcej wody niż było ryżu, zalej ryż. Posól i gotuj pod przykryciem, dopóki ryż nie wchłonie całej wody.

Rydze oczyść, umyj, pokrój w paski, podsmaż na dwóch łyżkach masła, dopraw solą i pieprzem.

Cebulę pokrój w piórka, podsmaż na łyżce masła, dopraw solą.

Na patelni z cebulą umieść rydze i ugotowany ryż, wymieszaj.

Potrawę przełóż do naczynia żaroodpornego, posyp parmezanem i zapiekaj przez 15 minut. Podawaj na ciepło.

 

stary przepis oryginalny:

RYDZE Z RYŻEM

Dwadzieścia deka ryżu ugotować na sypko, najlepiej dusząc go najpierw w maśle, jak do risotto. Kilo rydzów oczyszczonych na sucho, aby nie traciły aromatu, usmażyć na rumiano w łyżce masła. Oddzielnie usmażyć pokrajaną w paski cebulę. W nelsonce, lub na półmisku, zmieszać ryż z rydzami i cebulą, osypać grubo ostrym serem i wstawić na kwadrans do pieca.

„100 postnych i jarskich dań”, Elżbieta Kiewnarska, 1927

Spróbuj również:

 

Rydze smażone w mące

Rydze smażone (1927)

Grzyby to jeden z podstawowych sezonowych produktów jesiennego menu. Elżbieta Kiewnarska, autorka książki „Potrawy i konserwy z grzybów” podaje przepisy na przyrządzenie borowików, kozaków, maślaków, smardzów, gąsek, opieniek, kurek, a nawet surojadek, olszówek i mleczajów pieprzowych. Oczywiście w książce nie zabrakło przepisów na potrawy z rydzów, uważanych do dziś za wyjątkowo smaczne grzyby. Smażone w mące są chrupiące z zewnątrz i delikatne w środku. 

SKŁADNIKI:

świeże rydze

mąka pszenna

masło

cytryna (opcjonalnie)

sól, pieprz

Rydze oczyść, odkrój nóżki, umyj. Nóżki użyj do innej potrawy, np. zupy rydzowej, jajecznicy, sosu. Mokre kapelusze posól, obtocz w mące.

Na patelni rozgrzej masło, smaż na nim rydze z obu stron, aż będą chrupiące. Popieprz, podawaj na ciepło. Możesz skropić je sokiem z cytryny.

 

stary przepis oryginalny:

RYDZE SMAŻONE. Duże, grube, równe rydze wrzucić na osolony wrzątek, raz zagotować, odlać na sito, obsuszyć i ostudzić. Każdy utarzać dobrze w mące. Na patelni rozpuścić obficie masła, układać rydze jeden obok drugiego, zrumienić z obu stron; podawać bardzo gorące, obsypane zieloną pietruszką. Wkoło półmiska ułożyć cytrynę, pokrajaną wzdłuż w ćwiartki.

Elżbieta Kiewnarska, Potrawy i konserwy z grzybów, 1927

Spróbuj również:

 

Prawdziwki smażone z cebulą

Grzyby prawdziwe borowiki duszone z masłem (1913)

Prawdziwki smażone według tego przepisu mogą stanowić danie samo w sobie lub dodatek do ziemniaków, klusek, jajecznicy czy sosu. Autorka przepisu uważa, że im dłużej się duszą, tym są smaczniejsze i zaleca duszenie przez co najmniej 2 godziny! Po tym czasie jednak można spodziewać się zupełnie rozgotowanej grzybowej masy – cienko pokrojone prawdziwki miękną bardzo szybko. Dodając do nich kwaśnej śmietany otrzymamy pyszny sos grzybowy. 

SKŁADNIKI:

świeże prawdziwki

1-2 cebule

sól, pieprz

masło do smażenia

Grzyby oczyść, umyj, pokrój w paski kapelusze i nóżki. Cebulę pokrój w piórka.

Na  patelni rozgrzej masło, wrzuć cebulę i grzyby, dopraw solą i pieprzem. Duś pod przykryciem, często mieszając, 20-30 minut.

 

stary przepis oryginalny (www.polona.pl)

„Uniwersalna książka kucharska”, Maria Ochorowicz-Monatowa, 1913

 

Spróbuj również:

 

Zupa z boczniaków po meksykańsku

Zupa z boczniaków D’Angers (1987)

Ile znacie przepisów na zupy z boczniaków? Autorzy książki „Zupy Świata” podają aż piętnaście oryginalnych receptur, a każda, którą wypróbowałam okazuje się niezwykle smaczna. Zupy z boczniaka najczęściej są zabielane śmietaną, ale kto woli czyste, może ją pominąć. Próbowałam obu sposobów, w tym wypadku bardziej przemawia do mnie wersja bez śmietany. Połączenie boczniaków, ryżu, papryki i mięsa mielonego to strzał w dziesiątkę!

SKŁADNIKI:

1,5 litra rosołu

500 g boczniaków

3 łyżki suchego ryżu

200 g mielonej jagnięciny lub wołowiny

1 świeża papryka 

1/2 szklanki śmietany 30% (opcjonalnie)

natka pietruszki

ząbek czosnku

sól, pieprz

Boczniaki oczyścić, odkroić twarde nóżki, pokroić w paski. Podsmażyć do zarumienienia na oleju lub maśle.

Paprykę pokroić w kostkę. Usmażyć razem z mięsem mielonym, doprawić solą i pieprzem i czosnkiem.

Rosół zagotować. Wsypać ryż, mięso, boczniaki i pietruszkę. Gotować, dopóki ryż nie będzie miękki. Pod koniec gotowania można zaprawić śmietaną.

 

Przepis pochodzi z książki „Zupy świata”, Danuta i Henryk Dębscy, 1987.

 

Spróbuj również:

 

Zupa z boczniaków z boczkiem i ziemniakami

Zupa z boczniaków „Alves” (1987)

Boczniaki ostatnio stały się bardzo popularne, zwłaszcza jako roślinny zamiennik mięsa.  W książce „Zupy świata” z 1987 roku można znaleźć kilka świetnych i oryginalnych przepisów na zupy z boczniaków, m.in. z dodatkiem żabich udek, wątróbki, kaparów, oliwek, calvadosu czy wina. Zupa z boczniakami, ziemniakami i boczkiem jest sycąca i pyszna. Boczniaki mają bardzo łagodny smak, dlatego w potrawie nie czuć nuty grzybowej.

SKŁADNIKI (dla 2 osób):

750 ml bulionu mięsnego

250 g surowych boczniaków

2 średnie ziemniaki

1 ząbek czosnku

75 g wędzonego boczku

1 łyżka masła

1 łyżka mąki

sól, pieprz

Ziemniaki obierz, pokrój w drobną kostkę. Boczek również pokrój w kostkę, a boczniaki w paski (możesz je poszarpać na paski za pomocą dłoni).

Wstaw bulion do gotowania. W tym czasie przygotuj dodatki:

Czosnek zetrzyj i podsmaż na maśle. Zdejmij z patelni.

Boczek (bez żadnego tłuszczu) przysmaż na patelni, na koniec posyp mąką, wymieszaj. Zdejmij z patelni.

Boczniaki przysmaż na maśle, aż się zarumienią i zmniejszą objętość. Posól.

Gdy bulion zacznie się gotować, włóż do niego ziemniaki, boczniaki i boczek. Gotuj, dopóki ziemniaki nie będą miękkie. Dopraw solą i pieprzem, jeśli to konieczne.

 

Przepis pochodzi z książki „Zupy świata”, Danuta i Henryk Dębscy, 1987.

 

Spróbuj również:

 

Befsztyki z prawdziwków

Befsztyki z grzybów (1927)

Grzyby panierowane w bułce tartej z powodzeniem mogą zastąpić mięso – na przykład przyrządzona w ten sposób kania do złudzenia przypomina kotlet schabowy. W niektórych regionach Polski panierowane kapelusze suszonych grzybów jada się w wigilię – mogą to być grzyby leśne lub pieczarki. Autorka tego przepisu proponuje zrobienie takich befsztyków ze świeżych prawdziwków i podanie ich z chrzanem lub sosem chrzanowym.

SKŁADNIKI:

kapelusze świeżych małych prawdziwków (ewentualnie suszone)

bułka tarta

mąka pszenna

surowe jajko

sól, pieprz

masło do smażenia

Grzyby oczyść, odetnij kapelusze i umyj. Gotuj je przez 15 minut w osolonej wodzie (możesz jej potem użyć jako bazy do zupy grzybowej albo barszczu czy bigosu). Odcedź. Jeśli przyrządzasz befsztyki z suszonych grzybów, gotuj je ok. 30 minut.

Gdy obeschną, panieruj najpierw w mące, następnie w rozkłóconym jajku, na końcu w bułce tartej. Dopraw solą i pieprzem. Smaż na rozgrzanym maśle. Możesz podać do nich tarty chrzan.

 

stary przepis oryginalny:

BEFSZTYKI Z GRZYBÓW. Można na befsztyki użyć grzybów świeżych, lub suszonych: w oby wypadkach przyrządza się je zupełnie jednakowo. A mianowicie: bardzo duże, lecz zdrowe i jędrne grzyby należy ugotować w osolonym wrzątku, który, z dodaniem włoszczyzny, może być użyty na czystą, lub bieloną zupę grzybową. Odcedzone na sito grzyby powinny doskonale obeschnąć, poczem należy je utarzać w mące, umaczać w rozbitem jajku, nakoniec obsypać obficie tartą bułeczką i smażyć je na mocno zrumienionem maśle, lub rozpalonym smalcu, aż się z obu stron mocno zrumienią. Na dosmażeniu posypać je solą i odrobiną pieprzu. Takiemi grzybami okłada się purée kartoflane, szpinak, makaron i t. p., zawsze układając na końcach półmiska po trochu struganego chrzanu. Można też takie grzyby podać bez żadnego garnituru do śniadania, lub kolacji, podając do nich sosjerkę tartego chrzanu z octem.

Elżbieta Kiewnarska, Potrawy i konserwy z grzybów, 1927

Spróbuj również:

 

Rydze smażone na maśle z cebulką

Rydze smażone inaczej (1927)

Rydze od dawna uchodzą za jedne z najsmaczniejszych grzybów (w przeciwieństwie do kurek, które Kiewnarska określa mianem „niezbyt smacznych”). Nic więc dziwnego, że w każdej książce kucharskiej z przełomu XIX i XX wieku można znaleźć kilka przepisów na ich przyrządzenie. Najsmaczniejsze są jednak te najprostsze propozycje – rydze smażone na maśle to klasyka, która powinna zagościć w każdej kuchni w sezonie grzybowym.

SKŁADNIKI:

świeże rydze

cebula

masło

sól, pieprz

Rydze oczyść, pokrój na paski. Możesz użyć ogonków pozostałych z przygotowywania innych potraw. Cebulę pokrój w piórka. Na patelni rozpuść sporą ilość masła, włóż cebulę z rydzami, smaż dziesięć minut. Dopraw solą i pierzem.

 

stary przepis oryginalny:

RYDZE SMAŻONE INACZEJ. Rydze, na sucho oczyszczone ściereczką i szczotką, pokrajać w paski, (drobne pozostawić całe). Cebulę pokrajać w talarki. Na rozpuszczone masło ułożyć rydze wraz z cebulą i smażyć, mieszając, aby nie przystały do patelni, tak długo, aż masło stanie się klarowne: wtedy dopiero osolić drobną solą, popieprzyć nieco, wymieszać i podawać na tej samej patelni, na której się smażyły.

Elżbieta Kiewnarska, Potrawy i konserwy z grzybów, 1927

 

Spróbuj również:

 

Zapiekanka makaronowa z grzybami

Domowy makaron zapiekany (1927)

Przepisy na zapiekanki makaronowe znalazłam w kilku książkach z początku XX wieku.  Zawsze makaron spojony był surowym jajkiem i krył wewnątrz farsz – grzybowy, mięsny, jajeczny czy serowy. Taką zapiekankę łatwo pokroić na grubsze plastry i odsmażyć na patelni następnego dnia. O ile coś zostanie, bo jest pyszna. Do nadzienia można użyć świeżych lub suszonych grzybów leśnych albo świeżych pieczarek.

 

SKŁADNIKI (na 4 porcje):

400 g makaronu nitki

2 jajka

3 łyżki masła

100 g suszonych grzybów lub 500 g świeżych

2 cebule

1-2 łyżki mąki pszennej

tarty parmezan do posypania

sól, pieprz

bułka tarta

 

Makaron gotuj o połowę krócej, niż jest podane na opakowaniu (musi być na wpół twardy). Odcedź i do gorącego dodaj łyżkę mąki. Dopraw solą jeśli to konieczne i pozostaw do przestygnięcia. Następnie wbij dwa jajka, wymieszaj.

Cebulę drobno posiekaj i podsmaż na łyżce masła. Jeśli używasz świeżych grzybów umyj je, drobno pokrój, posól i duś przez 10-15 minut z podsmażoną cebulą. Dodaj mąkę, dopraw pieprzem i duś kolejnych kilka minut, mieszając.

Jeśli używasz grzybów suszonych, ugotuj je w osolonej wodzie, drobno posiekaj i podsmaż z cebulą. Dodaj mąkę, dopraw pieprzem i duś kolejnych kilka minut, mieszając. Możesz rozrzedzić grzyby wodą pozostałą z ich gotowania – nadzienie ma mieć konsystencję gęstego sosu.

Naczynie do zapiekania wysmaruj masłem i wysyp bułką tartą. Połowę makaronu rozłóż na dnie i bokach formy. Na środku połóż farsz grzybowy i przykryj resztą makaronu. Posyp parmezanem, następnie bułką tartą, na samej górze rozłóż cienkie płatki masła.

Potrawę zapiekaj przez 30-40 minut w piekarniku nagrzanym do 180 stopni. Podawaj na ciepło.

 

stary przepis oryginalny

20. DOMOWY MAKARON ZAPIEKANY. Sześćdziesiąt deka mąki, jedno całe jajko, pół łyżeczki soli i tyle wody, aby się ciasto dało zagnieść. Powinno być bardzo twarde. Rozwałkować jaknajcieniej i dać dobrze przeschnąć, krajać na pasy, składać po kilka razem, szatkować jaknajcieniej, jeszcze raz dać przeschnąć. Jest to zwyczajne ciasto na kluski krajane, powinno jednak być starannie przygotowane, aby było smaczne i nie kleiste. Ugotować w dużej ilości solonego wrzątku, odcedzić na durszlaku, przelać zimną wodą. Przygotować jeden z następujących farszów:
1) Dwadzieścia deka młodych grzybów suszonych ugotować na miękko, pokrajać w paski, przesmażyć w maśle z paru cebulami, zaprawić sporą łyżką mąki, rozprowadzić smakiem z grzybów do gęstości bigosu, osolić, popieprzyć.
2) Tak samo przygotować farsz ze świeżych grzybów prawdziwych, opieńków, maślaków, biorąc ich trzy ćwierci kilo.

Makaron zmieszać z łyżką topionego masła, dwoma całemi jajami. Formę niezbyt głęboką wysmarować masłem, wysypać bułeczką, położyć w nią połowę makaronu, na to grubą warstwą jeden z farszów, przykryć resztą makaronu, posypać grubą warstwą tartego sera po połowie z bułeczką. Na wierzch położyć kilka kawałeczków masła i zapiec w piecu. Zamiast formy, można użyć metalowego półmiska, z którym się już podaje do stołu.

Elżbieta Kiewnarska, 100 postnych i jarskich dań, 1927

Spróbuj również: